Γιατί θα πρέπει να υπάρχουν κανόνες και περιορισμοί στο πού κάποιος διδάσκεται; Το πού θα μάθει το παιδί γράμματα δεν αφορά και δεν θα πρέπει να αφορά την πολιτεία. Αφορά αποκλειστικά και μόνον την οικογένεια.
Εκείνο το οποίο αφορά την Πολιτεία είναι
1. ο καθορισμός των απολύτως αναγκαίων, κατά την κρίση της, γνώσεων που θα πρέπει να έχει κάποιος ολοκληρώνοντας τη, με τα σημερινά δεδομένα πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση,
2. η πιστοποίηση των γνώσεων και
3. η εγκυρότητα των τίτλων που κατέχει κάποιος, εφόσον βέβαια αυτός ο κάποιος χρειάζεται μια τέτοια πιστοποίηση.
Τα παραπάνω δεν επιτυγχάνονται με την παρέμβαση στον τρόπο διδασκαλίας, πρόσληψης και εμπέδωσης των γνώσεων, αλλά με την διαμόρφωση ενός πλαισίου αντικειμενικών και αδιάβλητων δημόσιων εξετάσεων, κατά το πρότυπο των πανελληνίων, βάσει των αποτελεσμάτων των οποίων να εκδίδονται οι τίτλοι τόσο για τους μαθητές των δημοσίων σχολείων όσο και για εκείνους των ιδιωτικών καθώς και για τους λίγους εκείνους που προτιμούν την κατ’ οίκον ή όποια άλλη διδασκαλία. Με ανάλογο τρόπο πιστοποιούνται σήμερα οι γνώσεις στις ξένες γλώσσες και στους υπολογιστές, με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσε λοιπόν να πιστοποιείται και η επάρκεια ενός νέου για τη λήψη ενός "εθνικού" (ή με άλλον τίτλο) απολυτηρίου, το οποίο θα του άνοιγε το δρόμο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση ή για τον χώρο της εργασίας.
Τα παραπάνω σημαίνουν μια πανελλήνιου χαρακτήρα εξέταση στο τέλος της διαδρομής. Άρα με την εφαρμογή της έχουμε:
1. λιγότερες εξετάσεις,
2. λιγότερο άγχος για τους μαθητές,
3. λιγότερα έξοδα για τους γονείς,
4. ελευθερία στον τρόπο με τον οποίο ο καθένας θα επιλέξει να μάθει γράμματα.
Το ασφυκτικό πλαίσιο της δημόσιας εκπαίδευσης και το ανάλογο της ιδιωτικής, με την υποχρεωτική παρουσία των μαθητών επί 12 χρόνια στα σχολεία, με ομαδική επτάωρη διδασκαλία και άνωθεν καθορισμένο αναλυτικό πρόγραμμα, μάλλον περιγράφει ένα τραγικά ανελεύθερο περιβάλλον, το οποίο αποσκοπεί στην προσαρμογή των νέων ανθρώπων σε ένα πλαίσιο, παρά στην ανάπτυξη ελεύθερων χαρακτήρων.
Εκείνο το οποίο αφορά την Πολιτεία είναι
1. ο καθορισμός των απολύτως αναγκαίων, κατά την κρίση της, γνώσεων που θα πρέπει να έχει κάποιος ολοκληρώνοντας τη, με τα σημερινά δεδομένα πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση,
2. η πιστοποίηση των γνώσεων και
3. η εγκυρότητα των τίτλων που κατέχει κάποιος, εφόσον βέβαια αυτός ο κάποιος χρειάζεται μια τέτοια πιστοποίηση.
Τα παραπάνω δεν επιτυγχάνονται με την παρέμβαση στον τρόπο διδασκαλίας, πρόσληψης και εμπέδωσης των γνώσεων, αλλά με την διαμόρφωση ενός πλαισίου αντικειμενικών και αδιάβλητων δημόσιων εξετάσεων, κατά το πρότυπο των πανελληνίων, βάσει των αποτελεσμάτων των οποίων να εκδίδονται οι τίτλοι τόσο για τους μαθητές των δημοσίων σχολείων όσο και για εκείνους των ιδιωτικών καθώς και για τους λίγους εκείνους που προτιμούν την κατ’ οίκον ή όποια άλλη διδασκαλία. Με ανάλογο τρόπο πιστοποιούνται σήμερα οι γνώσεις στις ξένες γλώσσες και στους υπολογιστές, με τον ίδιο τρόπο θα μπορούσε λοιπόν να πιστοποιείται και η επάρκεια ενός νέου για τη λήψη ενός "εθνικού" (ή με άλλον τίτλο) απολυτηρίου, το οποίο θα του άνοιγε το δρόμο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση ή για τον χώρο της εργασίας.
Τα παραπάνω σημαίνουν μια πανελλήνιου χαρακτήρα εξέταση στο τέλος της διαδρομής. Άρα με την εφαρμογή της έχουμε:
1. λιγότερες εξετάσεις,
2. λιγότερο άγχος για τους μαθητές,
3. λιγότερα έξοδα για τους γονείς,
4. ελευθερία στον τρόπο με τον οποίο ο καθένας θα επιλέξει να μάθει γράμματα.
Το ασφυκτικό πλαίσιο της δημόσιας εκπαίδευσης και το ανάλογο της ιδιωτικής, με την υποχρεωτική παρουσία των μαθητών επί 12 χρόνια στα σχολεία, με ομαδική επτάωρη διδασκαλία και άνωθεν καθορισμένο αναλυτικό πρόγραμμα, μάλλον περιγράφει ένα τραγικά ανελεύθερο περιβάλλον, το οποίο αποσκοπεί στην προσαρμογή των νέων ανθρώπων σε ένα πλαίσιο, παρά στην ανάπτυξη ελεύθερων χαρακτήρων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου