Το υποχρεωτικό, το προαιρετικό και το θέμα της απαλλαγής

«Είχε διαπιστωθεί εξαίρεση από το μάθημα των Θρησκευτικών και, αν το αφήναμε έτσι, υπήρχε στην πράξη ο κίνδυνος να μετατραπούν στην πράξη τα Θρησκευτικά σε προαιρετικό μάθημα». Αυτά ειπώθηκαν από το υπουργείο παιδείας. Με την επιφύλαξη για την ακρίβεια των λόγων που δημοσιεύονται στον Τύπο ως εκπορευόμενα από διάφορες πηγές, τα παραπάνω φαίνεται να δικαιολογούν τη βιασύνη της εφαρμογής σε όλη την εκπαίδευση, έστω και χωρίς προετοιμασία, ενός νέου προγράμματος σπουδών, το οποίο θα καθιστούσε τα Θρησκευτικά στην πράξη υποχρεωτικά για όλους, κυριολεκτικά για όλους, τους μαθητές.
Αν πράγματι αυτό ήταν η πρόθεση, τότε η πρώτη κίνηση που έπρεπε να είχε γίνει, αμέσως μετά τη δημοσιεύση των ΠΣ, θα ήταν η κατάργηση της εγκυκλίου Λοβέρδου για τις απαλλαγές και το οριστικό κλείσιμο μιας κατάστασης τραυματικής για την εκπαίδευση.
Όμως δεν έγινε, ούτε τότε ούτε στη συνέχεια ούτε τώρα που φουντώνουν οι αντιδράσεις, έστω σαν κίνηση κατευνασμού. Όλα παραμένουν ως είχαν.
Γιατί άραγε; Επειδή υπάρχουν άλλα πιο επείγοντα; Και τί άλλο είναι πιο επείγον πέρα από το κλείσιμο των εκκρεμοτήτων που προέκυψαν από τη δημοσίευση των ΠΣ;