Η τάση περιορισμού της χρηματοδότησης των φορέων και των έργων που σχετίζονται με τη διατήρηση και τη μελέτη της πολιτιστικής μας κληρονομιάς, των αρχείων και των βιβλιοθηκών είναι γενικότερη και δεν αφορά μόνον την Ελλάδα. Στις ευρωπαϊκές χώρες συμβαίνει κάτι αντίστοιχο.
Ίσως είναι απότοκο της γενικότερης κρίσης, κρίσης οικονομικής, η οποία αναπροσανατολίζει τους στόχους. Ζητήματα πιο πρακτικά και χώροι που εντάσσονται στον κύκλο της παραγωγής είναι αυτοί που έχουν την προτεραιότητα. H καθαρή, θεωρητική ενασχόληση με τη γνώση, αποτελεί πολυτέλεια και ανήκει σε άλλους καιρούς.
Η κρίση όμως κάποτε θα περάσει και ελπίζουμε μαζί με αυτήν να μην έχουν χαθεί, χωρίς δυνατότητα επιστροφής ή αποκατάστασης, και όλα εκείνα που μας κληροδότησε το χθες και αποτελούν τη βάση για την αυτοκατανόησή μας στο σήμερα και εφαλτήριο για το αύριο.
